Bid voor Poetin

Lees verder

De voorpret die ik voelde bij het vooruitzicht van columns schrijven voor dit dagblad sloeg om in een lichte paniek bij de inval in Oekraïne. Zeg dan nog maar eens iets zinnigs. Iets wat ertoe doet. Ik buitelde mee in mogelijke verklaringen voor het handelen van die kleine man met de toegeknepen ogen in het gezicht dat zelden lachte. ‘Je moet naar religie kijken, anders begrijp je dit conflict niet’, zei de één. ‘Het is de historie’ zei een ander, ‘en het begon met de bolsjewieken; de Romanovs waren immers volledig pro Europa!’ ‘Het is de schuld van de NAVO, van de EU, van de VS, van China.’ ‘Welnee, Oekraïne had gewoon dat kanaal door de Krim nooit moeten droogleggen na die annexatie.’ Of: ‘Het gaat allemaal om olie.’ En Jaap de Hoop Scheffer verklapte op de radio dat de man met het gezicht dat zelden lacht hem ooit had toevertrouwd dat Oekraïne geen staat was, geen natie, maar slechts een lap grond die domweg bij Rusland hoort. 

Over kwaadwillende abten

De vraag is nu: hoe naar de situatie te kijken zonder te belanden in een nieuwe visie of een verklaring voor de loop der dingen. Benedictus helpt, in zo’n geval. Hij zegt in zijn Regel voor Monniken dat ruziemakers tot de orde geroepen moeten worden door de abt, eerst een paar keer onder vier ogen, daarna in het openbaar, daarna worden ze gestraft en als ze hun leven dan nog niet beteren, kunnen ze uit het klooster gezet worden. Voor kwaadwillende abten geldt dat zij door hun gemeenschap verhinderd moeten worden in het uitvoeren van hun slechte plannen. Nu is de politieke situatie in Oost-Europa te complex om er eventjes de heldere benedictijnse lijn overheen te leggen, maar dat wanpresterende leiders hun positie moet worden ontnomen mogen we met een gerust hart oude, beproefde wijsheid noemen. Het is heel woke om te zeggen dat Poetin ook recht heeft op zijn mening en om geen standpunt in te nemen in het conflict, maar kiezen voor ‘geen standpunt’ is ook: niet kiezen voor het goede. Niet kiezen voor God.

Pacifisme heeft alleen zin als we bereid zijn in te staan voor de vrede

Ah! Daar is God in dit verhaal. Het werd tijd, want die aloude vraag galmt alweer over de wereld: ‘Waarom laat Hij dit toe?’ Het eenvoudige antwoord daarop luidt misschien wel: omdat Hij God is. Meebeslissen over onze conflicten zou Hem tot van-de-wereld maken. Zijn vrede is een andere vrede dan de wereldse vrede, die de afwezigheid behelst van oorlogen van ijzer en staal, kogels en raketten, tranen en bloed. De vrede waar Jezus het over heeft werd ons geschonken in den beginne en is – ook vandaag – volop aanwezig. Zoek maar eens een bos op of een weiland, kijk een kind aan of een dier, hoor een vogel, zie de wijde lucht, haal adem en voel: Gods vrede is in overvloed uitgestort over ons. We leven er middenin. Ja, wij wonen in het paradijs, maar sommigen van ons maken er een hel van, waardoor mensen onderin metrostations nu ‘Red ons!’ moeten roepen en psalmen bidden waarvan de zinnen ineens weer hemeltergend letterlijk kloppen. Alsof de wereld niet al lang gered is! Alsof Gods liefde niet overal aanwezig wil zijn! De oorlog is mensenwerk, een gevecht van hen in wiens hart de vrede en liefde van God nog geen plaats kregen.

De vrede bevechten

Gods vrede zal er altijd zijn en als we ervoor kiezen in die vrede te leven, vloeit de aardse vrede er als vanzelf uit voort. Maar al wat voor de vrede van God geldt, geldt voor de vrede van de wereld: soms moet ze bevochten worden. Pacifisme heeft alleen zin als we bereid zijn in te staan voor de vrede, die in zichzelf weerloos is. Bid dus om vrede, maar vergeet niet dat de werkelijke vrede je al geschonken werd; koester haar, durf haar veilig te stellen en te verdedigen, als het moet te vuur en te zwaard. Bid om vrede, maar wees bereid ervoor te sterven. En bid allereerst voor het hart van mensen die oorlog maken: dat Gods liefde erin mag landen, want dan pas kan de aardse vrede beginnen. Bid voor Poetin.

(Opinie ND, maart 2022)

arrow-right arrow-down arrow-left facebook twitter linkedin cross